داشتم مطالعه میکردم مقاله ای را که چند خطی، عجیب نظرم را به خودش جلب کرد.
مبتدیان به طورکاملا متفاوتی از باتجربه ها (متخصصان) از قواعد استفاده می کنند. آن ها، اول اصولو قواعد کلی را یاد گرفته و از آن ها پیروی می کنند. اما بر اساس درک و دریافتعمیق تری که ماحصل تجربه شان در آن حوزه است به تدریج، یاد می گیرند که در مواردخاص، یک قاعده کلی و عمومی باید شکسته شود. بخشی از آنچه مبتدی را به متخصص تبدیلمی کند فراگرفتن این نکته است که چه وقتی برای شکست آن قاعده کلی، زمان درست ومناسبی است؟! متخصصان هستند که این موارد استثنا را تشخیص میدهند»*.
به خودم می اندیشم وسالهای اول تجربه اندوزی ام در کسوت یک معلم دانشگاهی! خودم را مم می کردم بهاستفاده از همین قواعد و اصول کلی! همان سرفصل های از پیش تعیین شده! همان قواعد ومقررات سفت و سخت آموزشی و حالا بعد از چند سال تجربه اندوزی، می فهمم عمیقاجملاتی را که در بالا از مقاله ای نقل قول آورده ام. می فهمم عمیقاً که تخصص داشتنبه ویژه در امر تدریس، هنر می خواهد؛ هنر تشخیص به موقع و بجای شکستن همان قواعدکلی؛ هنری که البته هر با تجربه ای هم وماً آن را ندارد. این هنر نیازمند تأمل است. تأملی هوشمندانه و عمیق، از نوع دلیبریشن شوآبی!
* برگرفته از مقالهای از Bloomfieldبا عنوان Virtue epistemology
قواعد ,ای ,کلی ,تجربه ,هنر ,تشخیص ,مقاله ای ,می فهمم ,تشخیص به ,هنر تشخیص ,قواعد و
درباره این سایت