دلم گرفته است از نظام آموزش عالی گرفتار در صورت گرایی مان! دلم گرفته است از قضاوت ها و احکامی که بی توجه به عمق و معنا، بر مبنای توجه به سطح و ظاهر، برایت صادر می شود. دلم گرفته است از عالمانی که حریم علم را پاس نمی دارند. و دلم می سوزد به حال علمی که در این مسلخِ صورت گرایی، قربانی می شود.
اینجا معیار ارزیابی هایشان از عملکرد حرفه ای یک استاد، خلاصه شده است در یک پرسش نامه نظر سنجی دانشجویی از کیفیت تدریسش و تعداد مقالات چاپ شده یا ارائه شده اش در کنفرانس های داخلی و خارجی! اینجا کسی زحمت ورود به دنیای ذهنی ات را به خودش نمی دهد؛ کسی از عشق و علاقه ات به تدریس و تعامل با دانشجویان نمی پرسد؛ عشقت به خواندن و دانستن حقیقت و بحث کردن بر سر دست یابی به آن، برای کسی اهمیت ندارد. انگیزه و شور و شوقت برای نوشتن را کسی واکاوی نمی کند. و اساساً نقشه هایت برای آینده یا تصویری که در ذهنت از آینده ات ترسیم کرده ای تا بدان دست یابی، کنجکاوی کسی را بر نمی انگیزد.
اینجا کسی سوال نمی کند که مسائل و تعتی که در عمل حرفه ای ات با آن مواجه بوده ای چه بوده اند و چگونه آن ها را حل کرده ای و با چند نفر برای حلش به گفتگو و شور نشسته ای؟! اینجا کسی از دانش عملی ات، از تأمل بر تدریست، از تأمل بر پژوهشهایت، از تأمل بر باورهایت و در یک کلام از تأمل بر زیست حرفه ای ات نمی پرسد. اینجا ارزش انسانی و حرفه ای ات فرو کاسته شده است به عدد و رقم و نام! به عدد معدلت، به نام دانشگاهی که از آن مدرک گرفته ای و به تعداد و رقم مقاله هایت.
اینجا و با این متر و اندازه ها احساس بی هویتی به سراغت می آید؛ احساس بیگانگی با هویت انسانی ات؛ با عمق احساس و اندیشه هایت.
باید بازگشت به سوی هویتی انسانی از ارزشیابی، همان که به جای ماشین و ابزار و عمله دیگری بودن، انسان بودن را به یادت می آورد. انسان بودن با همه ابعاد وجودی اش. با اندیشه های متعالی، احساسات پرشور و عملی مبتنی بر ارزش های راستین حرفه ای و علمی.
آری باید چشم ها را شست و جور دیگری نگریست به ارزشیابی از عملکرد حرفه ای استادان دانشگاه. و ای کاش روزی اینچنین شود!
ای ,کسی ,نمی ,ات ,حرفه ,ها ,حرفه ای ,تأمل بر ,از تأمل ,گرفته است ,اینجا کسی
اینجا معیار ارزیابی هایشان از عملکرد حرفه ای یک استاد، خلاصه شده است در یک پرسش نامه نظر سنجی دانشجویی از کیفیت تدریسش و تعداد مقالات چاپ شده یا ارائه شده اش در کنفرانس های داخلی و خارجی! اینجا کسی زحمت ورود به دنیای ذهنی ات را به خودش نمی دهد؛ کسی از عشق و علاقه ات به تدریس و تعامل با دانشجویان نمی پرسد؛ عشقت به خواندن و دانستن حقیقت و بحث کردن بر سر دست یابی به آن، برای کسی اهمیت ندارد. انگیزه و شور و شوقت برای نوشتن را کسی واکاوی نمی کند. و اساساً نقشه هایت برای آینده یا تصویری که در ذهنت از آینده ات ترسیم کرده ای تا بدان دست یابی، کنجکاوی کسی را بر نمی انگیزد.
اینجا کسی سوال نمی کند که مسائل و تعتی که در عمل حرفه ای ات با آن مواجه بوده ای چه بوده اند و چگونه آن ها را حل کرده ای و با چند نفر برای حلش به گفتگو و شور نشسته ای؟! اینجا کسی از دانش عملی ات، از تأمل بر تدریست، از تأمل بر پژوهشهایت، از تأمل بر باورهایت و در یک کلام از تأمل بر زیست حرفه ای ات نمی پرسد. اینجا ارزش انسانی و حرفه ای ات فرو کاسته شده است به عدد و رقم و نام! به عدد معدلت، به نام دانشگاهی که از آن مدرک گرفته ای و به تعداد و رقم مقاله هایت.
اینجا و با این متر و اندازه ها احساس بی هویتی به سراغت می آید؛ احساس بیگانگی با هویت انسانی ات؛ با عمق احساس و اندیشه هایت.
باید بازگشت به سوی هویتی انسانی از ارزشیابی، همان که به جای ماشین و ابزار و عمله دیگری بودن، انسان بودن را به یادت می آورد. انسان بودن با همه ابعاد وجودی اش. با اندیشه های متعالی، احساسات پرشور و عملی مبتنی بر ارزش های راستین حرفه ای و علمی.
آری باید چشم ها را شست و جور دیگری نگریست به ارزشیابی از عملکرد حرفه ای استادان دانشگاه. و ای کاش روزی اینچنین شود!
درباره این سایت